Ingeburgerd
Blijf op de hoogte en volg Ieteke
04 Oktober 2012 | Guinea, Conakry
Nu ik me heb neergelegd bij het rustige tempo hier kan ik steeds meer genieten van de mensen die ik ontmoet en de kleine dingen. Ik merk nu steeds meer hoe leuk het is om gewoon de tijd te nemen om de patiënten op hun gemak te stellen en ook om mn collega's beter te leren kennen. Mooie mensen. De meesten zijn hier om hun geloof niet alleen in woorden maar ook in daden uit te drukken. Als ik dan met de vertalers praat merk ik hoe weinig dit mij eigenlijk kost. Als zij op straat openlijk over Jezus vertellen worden ze bekogeld met stenen. Toch blijven ze uitkomen waarvoor ze geloven. Respect.
Elke dag zien we nog steeds hele bijzondere mensen met ongelofelijke aandoeningen.
Gisteren kwamen er twee kindjes, allebei met een botontsteking (osteomyelitis). Ik heb de wondjes op de benen verzorg bij het jochie. Het meisje was er erger aan toe. Het inmiddels afgestorven bot stak nu uit haar been. Helaas kan dit niet geopereerd worden, dit moet vanzelf (zo goed als) genezen.
Vanavond hebben we open huis in het ziekenhuis gehad. Ik besef vaak niet eens zo dat een groot deel van de mensen hier aan boord nooit in het ziekenhuisgedeelte komen. Ik heb geassisteerd bij een race waarbij een hele zuster-outfit aangetrokken moest worden en po’s geleegd moesten worden. Erg leuk.
Op de PACU (Recovery) heb ik zelf geoefend met intuberen. Het zien van de keelholte deed met toch weer een beetje aan thuis denken, haha.
Ik heb zelf mn bloedgroep getest in het laboratorium. Ja… dit keer heb ik mijzelf eens laten prikken. Ongelofelijk. Vandaag heb ik twee kinderen onder de tien geprikt voor bloed afname en ze gaven geen kik! Dan ik…
Vorige week had ik voor het eerst een patiënt die haar arm terugtrok voor de naald. In het Frans zei ik haar dat het maar een beetje pijn zou doen, en dat het kort zou zijn. Achteraf keek ze er zo opgelucht! Het deed een beetje pijn zegt ze tegen me. Dat zei ik toch! Kan ik in het Frans nog zeggen. Verder dan dat gaat m’n talenknobbel nog niet hoor.
Het wordt steeds droger en warmer hier in Guinea. Ook in de tent waar ik werk. De airco’s werken nog niet op volle toeren. Lekker zweten dus. Behalve voor mijn vertaler die steeds meer kleren onder zijn uniform aantrekt.
Vorige week hadden we nog een dag met stortregens. Toen het tijd was om mn patiënten naar het schip te brengen voor opname rende ik samen met mn vertaalster de gangway (loopplank) op. Boven aangekomen draai ik mij naar de bewaker om mijn patiënten aan te melden. Op dat moment besef ik dat ik 1 ding ben vergeten. De patiënten. De Nederlanders die bij de ingang staan te schuilen lachen me uit. Nee, lekker toegewijd hoor!
Het schipleven is nu wel helemaal normaal geworden. Af en toe is er iemand aan de fast-fast (diaree) en ieder weekend is het een komen en gaan van mensen. Nog steeds komen er meer Nederlanders bij. Maar we zijn niet de enigen. Op dit moment zijn er 36 nationaliteiten vertegenwoordigd. Its a small World after all…..
Nog even een paar reacties op jullie leuke envelopjes: Thijs, je bent onverbetelijk, Jis, dank je wel voor de creatieve Yanoah-berichtjes, Es, de olifant is bijna af, Pau, je kaartjes beuren me nog steeds op!, Bill, dank je wel!, papa, ik ga je houden aan je belofte, alle anderen: ontzettend bedankt, ik kijk iedere (twee) dagen uit naar jullie berichtjes.
Groetjes vanuit de kajuit!
Ieteke
Elke dag zien we nog steeds hele bijzondere mensen met ongelofelijke aandoeningen.
Gisteren kwamen er twee kindjes, allebei met een botontsteking (osteomyelitis). Ik heb de wondjes op de benen verzorg bij het jochie. Het meisje was er erger aan toe. Het inmiddels afgestorven bot stak nu uit haar been. Helaas kan dit niet geopereerd worden, dit moet vanzelf (zo goed als) genezen.
Vanavond hebben we open huis in het ziekenhuis gehad. Ik besef vaak niet eens zo dat een groot deel van de mensen hier aan boord nooit in het ziekenhuisgedeelte komen. Ik heb geassisteerd bij een race waarbij een hele zuster-outfit aangetrokken moest worden en po’s geleegd moesten worden. Erg leuk.
Op de PACU (Recovery) heb ik zelf geoefend met intuberen. Het zien van de keelholte deed met toch weer een beetje aan thuis denken, haha.
Ik heb zelf mn bloedgroep getest in het laboratorium. Ja… dit keer heb ik mijzelf eens laten prikken. Ongelofelijk. Vandaag heb ik twee kinderen onder de tien geprikt voor bloed afname en ze gaven geen kik! Dan ik…
Vorige week had ik voor het eerst een patiënt die haar arm terugtrok voor de naald. In het Frans zei ik haar dat het maar een beetje pijn zou doen, en dat het kort zou zijn. Achteraf keek ze er zo opgelucht! Het deed een beetje pijn zegt ze tegen me. Dat zei ik toch! Kan ik in het Frans nog zeggen. Verder dan dat gaat m’n talenknobbel nog niet hoor.
Het wordt steeds droger en warmer hier in Guinea. Ook in de tent waar ik werk. De airco’s werken nog niet op volle toeren. Lekker zweten dus. Behalve voor mijn vertaler die steeds meer kleren onder zijn uniform aantrekt.
Vorige week hadden we nog een dag met stortregens. Toen het tijd was om mn patiënten naar het schip te brengen voor opname rende ik samen met mn vertaalster de gangway (loopplank) op. Boven aangekomen draai ik mij naar de bewaker om mijn patiënten aan te melden. Op dat moment besef ik dat ik 1 ding ben vergeten. De patiënten. De Nederlanders die bij de ingang staan te schuilen lachen me uit. Nee, lekker toegewijd hoor!
Het schipleven is nu wel helemaal normaal geworden. Af en toe is er iemand aan de fast-fast (diaree) en ieder weekend is het een komen en gaan van mensen. Nog steeds komen er meer Nederlanders bij. Maar we zijn niet de enigen. Op dit moment zijn er 36 nationaliteiten vertegenwoordigd. Its a small World after all…..
Nog even een paar reacties op jullie leuke envelopjes: Thijs, je bent onverbetelijk, Jis, dank je wel voor de creatieve Yanoah-berichtjes, Es, de olifant is bijna af, Pau, je kaartjes beuren me nog steeds op!, Bill, dank je wel!, papa, ik ga je houden aan je belofte, alle anderen: ontzettend bedankt, ik kijk iedere (twee) dagen uit naar jullie berichtjes.
Groetjes vanuit de kajuit!
Ieteke
-
04 Oktober 2012 - 16:31
Liek:
klinkt weer helemaal goed, iet! Krijg t idee dat jezelf inmiddels weer hebt teruggevonden! Fijn!!
ik geniet van je beeldende verhalen ek in druilerig, herfstig nederland lijk je toch eventjes dichtbij!
xxx -
04 Oktober 2012 - 18:25
Monica:
wat een mooie verhalen Ieteke!Ik krijg toch wel de kriebels om ook te gaan als ik t lees..
Wat heftig dat je dan leest dat sommige dingen niet te opereren zijn..
Emotioneel wel zwaar,maar je krijgt er ook weer zoveel voor terug!
Heel veel zegen en suc8!
Liefs
Mo -
04 Oktober 2012 - 23:56
Theo:
Wat een mooie verhalen weer. Ben iedere keer weer blij met wat je schrijft en vooral hoe je het schrijft. Natuurlijk heb ik wel meteen mijn weerwoord. Je schrijft "hoe weinig mij dit eigenlijk kost ". Ik snap wat je bedoelt, maar vind dat het jou heel wat kost. Je zet je vrijwillig in voor een betere wereld en dat belangeloos. Natuurlijk weet ik dat er veel vrijwilligers zijn, maar nu er iemand zo dichtbij dat doet, ga ik het echt anders zien. Het is geweldig! Het kost jou je rustige leventje met alle gemakken van het westen en je opent vele de ogen door je verhalen.
Misschien mag ik het niet zeggen, maar ik ben trots op je. -
05 Oktober 2012 - 12:02
Nelleke:
Hoi Iet,
Heerlijk om weer van je te horen, ik zie dat ik je gisteren gemist heb, want je kwam bij mij vandaag pas in de mail.
Het klinkt allemaal zeer relaxed en komisch en ik ben blij voor je dat je al ingeburgerd bent. Wat een aparte wereld waarin je leeft. Ook ik geniet volop van je verhalen en je berichten. Voor je het weet is het al weer om, het gaat zo hard, of lijkt dat alleen maar zo? Die warmte lijkt me vreselijk, maar je praat er vrij laconiek over, ben je daar ook al aan gewend? Hier regent het en het waait en het is echt herfst. Iet zet'm op en blijf lekker schrijven over van alles en nog wat, want het is voor ons allemaal ontzetten interessant! Liefs Nelleke
-
06 Oktober 2012 - 21:22
Ineke:
Wauw Ieteke, wat is het heerlijk je verhalen steeds te lezen. Het is net of we even bij je om het hoekje mee kunnen kijken. Ik ben het met Theo eens: we zijn trots op je! Fantastisch wat jullie daar mogen doen.
Het is nauwelijks voor te stellen hoe heet jullie het daar hebben. Wij zitten hier al regelmatig even met de cv aan en denken er soms al aan om de winterjas tevoorschijn te halen. 's Morgens en 's avonds is het soms erg koud. Nog meer respect voor jou/jullie om in die hitte je werk te doen! Succes en boven alles: Gods zegen! Liefs, Ineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
