Een lach en een traan
Blijf op de hoogte en volg Ieteke
08 November 2012 | Guinea, Conakry
Laat ik dit keer beginnen met iets leuks.
Afgelopen donderdag was het tijd voor de tweewekelijkse brandoefening. Iedereen wordt geacht het schip te verlaten (met uitzondering van de patiënten + hun verpleegkundigen). Iedereen die BHV-getraind is moet een fictief vuurtje gaan blussen terwijl buiten alle koppen worden geteld. ALLE koppen.
Worden er mensen gemist dan wordt dit via de luidsprekers omgeroepen. En de oefening duurt voort zolang er nog steeds mensen zoek zijn. Meestal bevind ik mij al buiten het schip vanwege mijn werk en zo ook dit keer. Ik stond al weer te glimlachen bij mijn tent vandaag bij het horen van alle vermisten toen ik mijn eigen naam voorbij hoorde komen, met het leuke amerikaans accent, Itaka ven Brekel. Bij mijn weten had ik mij keurig uitgecheckt maar toch waren ze bang dat ik nog ergens op het schip zou zijn. Braaf heb ik de receptie dus laten weten dat ik veilig was. De rest van de dag word je heel leuk herinnerd aan je vermissing door je mede-bemanningsleden….
Afgelopen weekend heb ik doorgebracht op het eiland Rome. Voor de kust liggen drie eilanden waarvan de kleinste de meeste toeristen trekt. Inmiddels gaat er een shuttle-bootje heen en weer in het weekend om alle hardwerkende Mercy Shippers naar het eiland te brengen. Samen met 7 anderen besloten we van 1 dagje zon,zee, strand, 2 daagjes te maken. Samengevat: verse vis en veel plezier met plaatselijke bewoners en vooral heel veel zand...
Maandagavond loop ik na het avondeten door het schip naar buiten. Op deck 3 waar ik slaap kom ik de bewaker tegen die zijn rondje maakt. Hello Ieteke! Nog aan het werk? Hmm… nee, tijd om mijn unoform eens om te ruilen voor n spijkerbroek. Dan op deck 5 loop ik langs een stel schoolgaande kinderen die aan het spelen zijn in de gezamenlijke ruimte in het midden van het schip. Ik loop weer een trap op, langs de waskamers en dan de deur uit het buitendeck op. Ik sta gelijk tussen een arts, twee verpleegkundigen en de meest besproken patiënt deze week. Deze jongeman was een aantal jaren geleden nog profvoetballer in Guinea. Nu is zijn gezicht vervormd door een gigantisch gezwel en is hij verstoten uit zijn familie, werk en vriendengroep. Al weken is hij hier om aan te sterken voor de operatie maar de tumor groeit met de dag. Inmiddels heeft hij een tracheacanule en een PEG omdat ademen en eten niet meer ging. De theedoek die hij om zijn hoofd knoopt verbergt nu niet alles meer. Het is een verschrikkelijk gezicht.
Nu staat hij hier een balletje te trappen bijna alsof er niets aan de hand is. In de afgelopen weken is hij veranderd van een teruggetrokken naar een redelijk opgewekte man die wil vechten voor zijn leven en nieuwe contacten opbouwt met mensen op het schip. Hij traint zijn lichaam voor de operatie alsof het een voetbalwedstrijd is. Vandaag wordt hij geopereerd. En hoewel ik echt van ganse harte hoop dat hij het er levend vanaf zal brengen, weet ik dat zijn leven vóór de operatie al drastisch veranderd is.
Mijn rondje van deze avond is nog niet af. Ik was eigenlijk op zoek naar een rustig plekje. Dat is nog niet zo makkelijk. Maar op een loopbrugje tussen de reddingssloepen weet ik dan toch een plekje te vinden. Niet veel later hoor ik onder mij een groepje muzikale mensen beginnen te spelen. Ze oefenen voor een akoestische muzikale avond volgend weekend. Het schip is nu een schotse vioolspeler rijker en ik geniet van een voorproefje dat ik heb hier buiten op het deck. Ik waan me even op de Titanic…
Het zijn de laatste dagen voorlopig dat we orthopedische patiënten opnemen. Nog even genieten dus van de kinderen met O-beentjes, X-beentjes en hun grote glimlach. Volgende week komt er een andere chirurg en zullen we naast gezichtschirurgie vooral VVF-vrouwen gaan zien. Dit zijn vrouwen die op jonge leeftijd bevallen waarbij het kindje na dagen vaak dood wordt geboren. Hierdoor kampen deze vrouwen vaak met blijvende incontinentie van urine en soms ook ontlasting. Gisteravond heb ik een film gezien over dit onderwerp. Om te janken zo triest.
Deze vrouwen worden uitgesloten van hun gemeenschap, mishandeld en gezondheidszorg is vaak te ver weg of onbetaalbaar voor hen. Ik zie nu uit naar deze nieuwe groep vrouwen die gaat komen. Om hopelijk hoop in hun ogen te zien zoals in de documentaire zo mooi te zien was. Levensveranderend.
Dank jullie wel voor de reacties (collega’s/vrienden/familie!) Nogmaals, ik kan er niet direct op reageren op de site maar ik vind het echt heel leuk om te lezen!!!
Hartelijke groet, Ieteke
Afgelopen donderdag was het tijd voor de tweewekelijkse brandoefening. Iedereen wordt geacht het schip te verlaten (met uitzondering van de patiënten + hun verpleegkundigen). Iedereen die BHV-getraind is moet een fictief vuurtje gaan blussen terwijl buiten alle koppen worden geteld. ALLE koppen.
Worden er mensen gemist dan wordt dit via de luidsprekers omgeroepen. En de oefening duurt voort zolang er nog steeds mensen zoek zijn. Meestal bevind ik mij al buiten het schip vanwege mijn werk en zo ook dit keer. Ik stond al weer te glimlachen bij mijn tent vandaag bij het horen van alle vermisten toen ik mijn eigen naam voorbij hoorde komen, met het leuke amerikaans accent, Itaka ven Brekel. Bij mijn weten had ik mij keurig uitgecheckt maar toch waren ze bang dat ik nog ergens op het schip zou zijn. Braaf heb ik de receptie dus laten weten dat ik veilig was. De rest van de dag word je heel leuk herinnerd aan je vermissing door je mede-bemanningsleden….
Afgelopen weekend heb ik doorgebracht op het eiland Rome. Voor de kust liggen drie eilanden waarvan de kleinste de meeste toeristen trekt. Inmiddels gaat er een shuttle-bootje heen en weer in het weekend om alle hardwerkende Mercy Shippers naar het eiland te brengen. Samen met 7 anderen besloten we van 1 dagje zon,zee, strand, 2 daagjes te maken. Samengevat: verse vis en veel plezier met plaatselijke bewoners en vooral heel veel zand...
Maandagavond loop ik na het avondeten door het schip naar buiten. Op deck 3 waar ik slaap kom ik de bewaker tegen die zijn rondje maakt. Hello Ieteke! Nog aan het werk? Hmm… nee, tijd om mijn unoform eens om te ruilen voor n spijkerbroek. Dan op deck 5 loop ik langs een stel schoolgaande kinderen die aan het spelen zijn in de gezamenlijke ruimte in het midden van het schip. Ik loop weer een trap op, langs de waskamers en dan de deur uit het buitendeck op. Ik sta gelijk tussen een arts, twee verpleegkundigen en de meest besproken patiënt deze week. Deze jongeman was een aantal jaren geleden nog profvoetballer in Guinea. Nu is zijn gezicht vervormd door een gigantisch gezwel en is hij verstoten uit zijn familie, werk en vriendengroep. Al weken is hij hier om aan te sterken voor de operatie maar de tumor groeit met de dag. Inmiddels heeft hij een tracheacanule en een PEG omdat ademen en eten niet meer ging. De theedoek die hij om zijn hoofd knoopt verbergt nu niet alles meer. Het is een verschrikkelijk gezicht.
Nu staat hij hier een balletje te trappen bijna alsof er niets aan de hand is. In de afgelopen weken is hij veranderd van een teruggetrokken naar een redelijk opgewekte man die wil vechten voor zijn leven en nieuwe contacten opbouwt met mensen op het schip. Hij traint zijn lichaam voor de operatie alsof het een voetbalwedstrijd is. Vandaag wordt hij geopereerd. En hoewel ik echt van ganse harte hoop dat hij het er levend vanaf zal brengen, weet ik dat zijn leven vóór de operatie al drastisch veranderd is.
Mijn rondje van deze avond is nog niet af. Ik was eigenlijk op zoek naar een rustig plekje. Dat is nog niet zo makkelijk. Maar op een loopbrugje tussen de reddingssloepen weet ik dan toch een plekje te vinden. Niet veel later hoor ik onder mij een groepje muzikale mensen beginnen te spelen. Ze oefenen voor een akoestische muzikale avond volgend weekend. Het schip is nu een schotse vioolspeler rijker en ik geniet van een voorproefje dat ik heb hier buiten op het deck. Ik waan me even op de Titanic…
Het zijn de laatste dagen voorlopig dat we orthopedische patiënten opnemen. Nog even genieten dus van de kinderen met O-beentjes, X-beentjes en hun grote glimlach. Volgende week komt er een andere chirurg en zullen we naast gezichtschirurgie vooral VVF-vrouwen gaan zien. Dit zijn vrouwen die op jonge leeftijd bevallen waarbij het kindje na dagen vaak dood wordt geboren. Hierdoor kampen deze vrouwen vaak met blijvende incontinentie van urine en soms ook ontlasting. Gisteravond heb ik een film gezien over dit onderwerp. Om te janken zo triest.
Deze vrouwen worden uitgesloten van hun gemeenschap, mishandeld en gezondheidszorg is vaak te ver weg of onbetaalbaar voor hen. Ik zie nu uit naar deze nieuwe groep vrouwen die gaat komen. Om hopelijk hoop in hun ogen te zien zoals in de documentaire zo mooi te zien was. Levensveranderend.
Dank jullie wel voor de reacties (collega’s/vrienden/familie!) Nogmaals, ik kan er niet direct op reageren op de site maar ik vind het echt heel leuk om te lezen!!!
Hartelijke groet, Ieteke
-
08 November 2012 - 18:47
Wies:
Heerlijk zo'n verslag....ik voel mij weer een beetje terug!
Dank dat jij mij daarin meeneemt.
Ieteke, heel veel werkplezier en ik denk dat de VVF vrouwen een hele mooie groep mensen is. Met jou humor :) komt het dan allemaal wel goed.
Sterkte met de moeilijker momenten,
Het ga je goed! Liefs Wies -
08 November 2012 - 22:48
Theo:
Wat een verhalen weer. Goed dat jullie er in het weekend even tussenuit gaan.
Iedere keer als is deze verhalen lees komt er weer een naar gevoel. Waarom is de verdeling op deze aarde nog steeds niet wat eerlijker. En wat goed dat er mensen zijn die hun hart volgen en tijd en geld investeren om de wereld iets beter te maken.
Sterkte -
10 November 2012 - 09:04
Nelleke:
Hoi Iet,
Wat fijn toch dat jullie bestaan en ik ben benieuwd of je het hele schip nu kent van binnen, het lijkt me iets om echt op te verdwalen. Fijn dat jullie even uit waren, heb je ook echt nodig bij zoveel trieste dingen lijkt me.
Wij gaan vandaag Esther en Matthijs verhuizen, dus een klein berichtje dit keer. Liefs Nelleke -
10 November 2012 - 14:13
Monica:
wat n verhalen Ieteke!Ik zeg t steeds weer-maar ze ontroeren me!wat doe je toch n fantastisch werk!Wanneer kom je weer naar NL?Kan je hier wel weer wennen? ;)Wens je iig a lot of blessings!x Monica
-
12 November 2012 - 16:21
Joke Van Der Scheur:
Hoi Ieteke,
Ik lees je verslagen iedere keer weer met veel belangstelling. Het zijn sprekende verhalen die echt een beeld geven van jouw leven daar. Mijn tandarts is bevriend met artsen die zich bezighouden met de gezondheiszorg in de 3e wereld. Voor zijn afscheid heeft hij geld voor dit doel in laten zamelen en kregen we foto's van patienten te zien met de meest verschrikkelijke ziektebeelden, ook veel tumoren. Ik kan me dus wel een beetje voor de geest halen wat jij nu meemaakt. Ik heb grote bewondering voor je dat je dit doet. Heel veel succes, en vooral ook veel plezier in je resterende tijd. groetjes: Joke van der Scheur, endoscopie/ functiekamer UMCU -
20 November 2012 - 19:16
Ineke:
Hoi Ieteke, naast alle andere patiënten, hoop ik dat jullie veel VVF-vrouwen kunnen helpen. Ik heb een hele tijd geleden ook een reportage hiervan gezien en was daar erg van onder de indruk. Heftig en mooi tegelijk. Heftig wat deze vrouwen allemaal doormaken en mooi dat vaak d.m.v. eenvoudige ingrepen levens weer ten goede veranderen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
