Op de helft!
Door:
Blijf op de hoogte en volg Ieteke
24 Oktober 2012 | Guinea, Conakry
Slik.
Sommige mensen, verhalen, gezichten raken je meer dan tien anderen. Een meisje van 7 jaar met een grote gezichtstumor zat van de week bij mij aan tafel om de volgende dag geopereerd te worden. Haar oog werd al helemaal omhoog geduwd door het gezwel. Ik was zo blij dat dit verandert zou gaan worden! Maar later blijkt het kind een tweede tumor in haar buik te hebben. Met deze diagnose heeft operen betrekkelijk weinig zin. Ze gaat naar huis met palliatieve zorg. Wanneer ze samen met haar moeder de loopbrug afloopt huilt ze, waarschijnlijk van de pijn. Met haar paar kilos kan ik haar gemakkelijk naar beneden dragen. Je zou dr zo mee naar Nederland willen nemen voor zorg. Wat is het toch oneerlijk verdeeld.
Toch nog lachen
Vandaag wordt een jongetje voor de vierde keer (mis)geprikt. Bij het zien van de dokter draait hij zijn armpjes al op zijn rug. Ik houd hem in de houdgreep waardoor aan het einde van de strijd mijn gezicht nat is van zijn tranen. De dokter houd zijn hand voor het jongetje en gebaart dat hij hem mag slaan om m terug te pakken voor de gemene prikken. Maar het jochie pakt de hand van de dokter en schud hem de hand. Ah…. J
Bij elke patiënt nemen we een vragenlijst af over de achtergrond van de patiënten. Waar ze wonen, wat voor toilet ze hebben, of ze geschoold zijn etc. Het geeft een indruk van hun leefsituatie. Een van de moeilijkste vragen is nog: hoeveel mensen wonen er in uw huis? Meestal wordt er flink geteld en komt er dan een antwoord tussen de 2 en de 20 uit. Maar soms is het gewoon ‘many’ of ‘plenty’.
Minutes of fame
Dinsdag werd ik gevraagd om een kort interview te geven voor een Amerikaanse radiozender. Ze hadden er alleen niet bij vermeld dat het beeld toch ook opgenomen werd, leukerds. En of ik in de middag voor de Belgische portretfotograaf wil verschijnen. Beide verzoeken zijn niet heel bijzonder, aan de lopende band worden er materiaal verzameld voor PR.
Was
Vanavond heb ik mij ingeschreven voor de was. Mensen die welvaren bij structuur zitten hier op het juiste adres. Wil je een was draaien? Schrijf je dan een paar dagen van te voren in en zorg dat je op tijd komt! Je hebt precies 1 uur voor de wasmachine en 1 uur voor de droger. J Het voordeel is wel dat je ondertussen vrienden kunt opzoeken, de zonsondergang kunt bewonderen of even naar de bibliotheek kan. Laat ik niet zeuren….
Kindia
Afgelopen weekend ben ik Kindia geweest. Een plaats in het binnenland, gemiddeld vier uur rijden vanaf de haven. Een prachtige omgeving met overal kleine ronde hutjes. Kinderen lopen achter ons aan en roepen forté! (witte!). Ik heb nu nog blauwe plekken van de hobbelige rit door de bush bush maar het was zeker de moeite.
Samen met een paar Nederlandse meiden, een mexicaanse en een afrikaan hebben we het landbouwproject van Mercy Ships bekeken. Een bijzonder mooie plantage met ananasplanten, bananenbomen, wortels en een konijnenfokkerij ;)
Op deze plantage krijgen mensen les in landbouw en onderwijs hoe deze informatie door te geven aan anderen. Het land is ontzettend vruchtbaar maar het ontbreekt de bewoners nog aan kennis.
Ons hotel is prima. Jammer dat er meestal geen water uit de kraan kwam. Als het er wel uit kwam kreeg je een schok. Bijzonder. Maar ach, voor een tientje per nacht…
De weg terug in een taxi (heen was met een land rover) was ronduit een ritje in de achtbaan. Met zn tweeen op de bijrijderstoel zag ik zowel het berglandschap als mn leven voorbij flitsen. Ongelofelijk dat men in deze auto's kan rijden. Ok, het doorgeven van het draaiknopje als je je raam wilt openen is nog te overzien. Maar geen achteruitkijkspiegel, geen spiegels buiten de auto… lijkt me toch lastig. En ik maar steeds opzij schuiven als meneer naar de vijf wilde schakelen,
Bijzondere taferelen kom je onderweg tegen. In verband met het islamitische offerfeest vrijdag zagen we de meest lachwekkende en zorgwekkende manieren om geiten en kippen te vervoeren. We hadden regelmatig een weddenschap of het dier nog leefde. En ja! Dan ging het kopje van de kip weer even omhoog.
Komen en gaan…
Inmiddels ben ik hier al druk bezig met afscheid nemen. Cabinegenootjes, collega’s, vrienden hebben hun tijd er al weer opzitten. Maar… ook weer nieuw volk! Zo ontmoette ik Ruben, werkzaam in het UMC Utrecht op de IC en Ellen, wonend in Ede, net om de hoek bij mij… Je zou toch denken dat we elkaar zouden moeten kennen… (Maney, Ruben zei wel een chinese collega van de Endoscopie te herinneren ;)
Zo, tot zover weer mijn belevenissen!
Tot schrijfs! Ieteke
Sommige mensen, verhalen, gezichten raken je meer dan tien anderen. Een meisje van 7 jaar met een grote gezichtstumor zat van de week bij mij aan tafel om de volgende dag geopereerd te worden. Haar oog werd al helemaal omhoog geduwd door het gezwel. Ik was zo blij dat dit verandert zou gaan worden! Maar later blijkt het kind een tweede tumor in haar buik te hebben. Met deze diagnose heeft operen betrekkelijk weinig zin. Ze gaat naar huis met palliatieve zorg. Wanneer ze samen met haar moeder de loopbrug afloopt huilt ze, waarschijnlijk van de pijn. Met haar paar kilos kan ik haar gemakkelijk naar beneden dragen. Je zou dr zo mee naar Nederland willen nemen voor zorg. Wat is het toch oneerlijk verdeeld.
Toch nog lachen
Vandaag wordt een jongetje voor de vierde keer (mis)geprikt. Bij het zien van de dokter draait hij zijn armpjes al op zijn rug. Ik houd hem in de houdgreep waardoor aan het einde van de strijd mijn gezicht nat is van zijn tranen. De dokter houd zijn hand voor het jongetje en gebaart dat hij hem mag slaan om m terug te pakken voor de gemene prikken. Maar het jochie pakt de hand van de dokter en schud hem de hand. Ah…. J
Bij elke patiënt nemen we een vragenlijst af over de achtergrond van de patiënten. Waar ze wonen, wat voor toilet ze hebben, of ze geschoold zijn etc. Het geeft een indruk van hun leefsituatie. Een van de moeilijkste vragen is nog: hoeveel mensen wonen er in uw huis? Meestal wordt er flink geteld en komt er dan een antwoord tussen de 2 en de 20 uit. Maar soms is het gewoon ‘many’ of ‘plenty’.
Minutes of fame
Dinsdag werd ik gevraagd om een kort interview te geven voor een Amerikaanse radiozender. Ze hadden er alleen niet bij vermeld dat het beeld toch ook opgenomen werd, leukerds. En of ik in de middag voor de Belgische portretfotograaf wil verschijnen. Beide verzoeken zijn niet heel bijzonder, aan de lopende band worden er materiaal verzameld voor PR.
Was
Vanavond heb ik mij ingeschreven voor de was. Mensen die welvaren bij structuur zitten hier op het juiste adres. Wil je een was draaien? Schrijf je dan een paar dagen van te voren in en zorg dat je op tijd komt! Je hebt precies 1 uur voor de wasmachine en 1 uur voor de droger. J Het voordeel is wel dat je ondertussen vrienden kunt opzoeken, de zonsondergang kunt bewonderen of even naar de bibliotheek kan. Laat ik niet zeuren….
Kindia
Afgelopen weekend ben ik Kindia geweest. Een plaats in het binnenland, gemiddeld vier uur rijden vanaf de haven. Een prachtige omgeving met overal kleine ronde hutjes. Kinderen lopen achter ons aan en roepen forté! (witte!). Ik heb nu nog blauwe plekken van de hobbelige rit door de bush bush maar het was zeker de moeite.
Samen met een paar Nederlandse meiden, een mexicaanse en een afrikaan hebben we het landbouwproject van Mercy Ships bekeken. Een bijzonder mooie plantage met ananasplanten, bananenbomen, wortels en een konijnenfokkerij ;)
Op deze plantage krijgen mensen les in landbouw en onderwijs hoe deze informatie door te geven aan anderen. Het land is ontzettend vruchtbaar maar het ontbreekt de bewoners nog aan kennis.
Ons hotel is prima. Jammer dat er meestal geen water uit de kraan kwam. Als het er wel uit kwam kreeg je een schok. Bijzonder. Maar ach, voor een tientje per nacht…
De weg terug in een taxi (heen was met een land rover) was ronduit een ritje in de achtbaan. Met zn tweeen op de bijrijderstoel zag ik zowel het berglandschap als mn leven voorbij flitsen. Ongelofelijk dat men in deze auto's kan rijden. Ok, het doorgeven van het draaiknopje als je je raam wilt openen is nog te overzien. Maar geen achteruitkijkspiegel, geen spiegels buiten de auto… lijkt me toch lastig. En ik maar steeds opzij schuiven als meneer naar de vijf wilde schakelen,
Bijzondere taferelen kom je onderweg tegen. In verband met het islamitische offerfeest vrijdag zagen we de meest lachwekkende en zorgwekkende manieren om geiten en kippen te vervoeren. We hadden regelmatig een weddenschap of het dier nog leefde. En ja! Dan ging het kopje van de kip weer even omhoog.
Komen en gaan…
Inmiddels ben ik hier al druk bezig met afscheid nemen. Cabinegenootjes, collega’s, vrienden hebben hun tijd er al weer opzitten. Maar… ook weer nieuw volk! Zo ontmoette ik Ruben, werkzaam in het UMC Utrecht op de IC en Ellen, wonend in Ede, net om de hoek bij mij… Je zou toch denken dat we elkaar zouden moeten kennen… (Maney, Ruben zei wel een chinese collega van de Endoscopie te herinneren ;)
Zo, tot zover weer mijn belevenissen!
Tot schrijfs! Ieteke
-
24 Oktober 2012 - 20:31
Matthijs:
Haha briljante quoot: "...zag ik zowel het berglandschap als mn leven voorbij flitsen" -
24 Oktober 2012 - 20:36
Theo:
100% jk. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld. Ik kan me voorstellen dat je zo'n kind graag mee naar Nederland zou willen nemen. Laten we bij zijn dat door de inzet van vrijwilligers toch wat leed verzacht wordt.
OPROEP
Wie nog wat wil geven voor de weeskinderen van de dominee (bijvoorbeeld speelgoed of geld) kan dat tot zaterdag afgeven bij deouders van Iet. Laat Ieteke in december Kerstman spelen voor mensen die echt niks hebben.
-
24 Oktober 2012 - 20:37
Pa:
Hoi Iet,
Een achtbaan van een autorit, maar ook eeen achtbaan van emoties zo'n verslag.
Als ik over dat meisje lees, schieten de tranen in de ogen en besef ik tegelijkertijd hoe goed we het hier hebben.
Sterkte met alles en probeer ook de mooie dingen "vast te houden".
Groet,
Pa -
24 Oktober 2012 - 20:44
Ineke:
Wat is het een feest jouw kleurrijke verhalen te lezen! Samen met de foto's lijkt het een beetje of ik erbij ben. :-) Respect hoor Ieteke, wat jullie daar mogen doen en hoe iedereen zich inzet! Gods zegen!
Liefs, Ineke -
24 Oktober 2012 - 20:44
Theo:
Hallo Ieteke
Vandaag over 2 maanden ben je er weer. Ik hoop dat je toch nog veel mooie foto's zult laten zien met de geleende camera. Ben benieuwd
Wat een verschillende emoties maak je mee in een korte week. Hier in mijn warme kamer achter een PC krijg ik regelmatig een gevoel van machteloosheid. Het is inderdaad oneerlijk verdeeld.
Kunnen wij het interiew ergens zien n de foto's van de Belg?
Groet uit Renkum -
24 Oktober 2012 - 20:55
Wopkje:
Lieve Iet,
Precies wat je pa zegt: een traan en een lach bij jouw verslag. Oh dat kindje...je zou het zó ophalen,
maar Theo heeft gelijk: laten we kijken naar de kinderen (en volwassenen) die je wel kunt helpen.
Grappig, dat je daar nu mensen tegenkomt die zó dicht bij je leven, bij je huis en op je werk.
Meissie...zet m op hé? Be blessed!!
Dikke kus,
W.
-
24 Oktober 2012 - 21:29
Bart:
Hoi Ieteke,
Wat een verslag. Zoals hierboven al is aangegeven kan ik me voorstellen dat niet alleen iedere taxirit achtbaangevoelens oproept maar dat iedere werkdag zulke emoties losmaken. Succes met de komende maanden. Vergeet vooral niet te genieten van de tijd die nog komt, want voor je het weet is het al weer voorbij en zul je maanden, jaren, met heimwee aan deze tijd terugdenken... (weet ik uit ervaring)
Gr.
Bart -
24 Oktober 2012 - 21:38
Nelleke:
Als ik dit allemaal zo lees heb ik het idee dat het amper bij te houden is zoveel als je meemaakt. Als je straks weer thuis bent zal het wel heel onwezenlijk zijn wat je allemaal meegemaakt hebt. Het is maar goed dat je veel foto's en verhalen hebt. Ik wens je heel veel sterkte Ieteke, want het zijn echt moeilijke dingen die je meemaakt. doe rustig aan en heel veel Zegen toegewenst, volgens mij ben jij een zegen op zich voor al die mensen daar! Ieteke sterkte en hopelijk bij al het moeilijke ook veel pret met de mensen om je heen.
Liefs Nelleke
Bedankt voor het goede idee Theo, ik zal Wop nog bellen voor het één en ander. -
24 Oktober 2012 - 22:02
Liek:
Pfff....vreselijk, wat erg!
Na het verhaal over het meisje lees ik de rest nog wel maar dringt er niets meer door!
Wat afschuwelijk......Sterkte met al deze ellendigheden!
-
16 December 2012 - 05:35
William:
witte in sousou is Foté,niet forté....vertrek binnen een week of twee voor de 5de maal naar Conakry,ik was er o.a. ook tijdens de staking van 2006-2007 en de dag na de machtsgreep van het CNDD in 2009,ik heb dan zelfs het ontbijt genuttigd in het huis van Dadis....de laatste 5 jaar ben in in het totaal een kleine 8 maand in cky gebleven...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
